Sunuş

İki Kısa Bir Uzun

LOVE.EXE Destanı

Krrçiysk

Son Tiryaki

Peri Kızı Nurcihan

Hatalı Üretim

Karasevda

Kimin Ağrır O Bağırır

Telek Dün Gece Öldü

Çirkin Prenses

Nergisler Kan Kızılı

Yin ile Yang

Nostura’nın Öyküsü

Niyazi

Yeraltı İnsanları

Metis Bilimkurgu Dizisi’nin onuncu kitabına ulaştık. Genellikle dergilerde ve dizilerde “on” ya da “on iki” bir tür dönüm noktası, bir milat olarak algılanır. Bu onuncu kitap benim için de bir dönüm noktası; ancak keramet büyülü “on” sayısında değil yalnızca. Onuncu kitabın Türkiyeli bir yazarın olması, üstelik bu kitabı buraya, önceki dokuz kitapla daha sonra gelecek dokuz (on, on beş, yirmi, kim bilir?) kitap arasına, bilimkurgu tarihinin seçkin yazarlarının seçkin kitaplarıyla biraraya koyarken büyük bir gönül rahatlığı içinde olmamız, “on”un esas kerametini oluşturuyor.

Türkiye’de bilimkurgu çok az yazılıyor. Akla ilk gelen, Selma Mine, Zühtü Bayar gibi öncü/yayıncı/fan/yazarların, kısacası bu yola kendilerini her bakımdan adamış kişilerin çalışmaları. Belki de bu “çok az yazılma”nın bir nedeni de bu: Ortaokulda edebiyat öğretmeninin heyecana getirmesiyle şiire, öyküye başlayan ergen, Balzac’ı, Tolstoy’u, Eliot’u, Nâzım Hikmet’i, Neruda’yı, Sait Faik’i, Borges’i bilmeden, okumadan “yazı”nın büyüsüne kapılabilir, yazabilir. Daha sonra, yetişkinlikte bu yazarları okuduğunda çoktan on beşinci öyküsünü, kırkıncı şiirini yazmış, ufak ufak ilk romanının taslaklarını hazırlamaya başlamıştır. Yola çıkmıştır; “büyük”lerle yapılacak kıyaslamalar artık onu durduramaz.

Bilimkurgu öyle mi ya? Bilimkurgu serüvenine o yaşlarda başlanmıyor genellikle. İnsan önce bilimkurgu “fan”i oluyor, sonra bilimkurgu yazmayı düşünmeye başlıyor. Ama geçmiş olsun: Asimov, Heinlein, LeGuin, Dick, Silverberg, Lem, Bester, Ellison, Vonnegut Jr., Bradbury, bunların hepsi okunmuş, standartlar oluşmuştur. Kolay mı şimdi yazmak? Bilimkurgu meraklısı değilseniz, zaten bilimkurgu yazmayı düşlemezsiniz. Bilimkurgu meraklısı iseniz, en basit öykü taslağınızı bile “ustaların” başyapıtlarıyla kıyaslar, doğmadan öldürürsünüz, çöpe atarsınız. Bu yüzden Türkiye gibi şu ya da bu sosyolojik/psikolojik/teknolojik/kültürel nedenlerle bilimkurgu dünyasına geç girmiş ülkeler, bu gecikmeleri nedeniyle bir kat daha şanssız oluyorlar.

Kuşkusuz aynı önemde bir başka neden de, bu “fan”lerin bilimkurgu eserlerini ya orijinal dillerinden (yani çoğu kez İngilizce’den), ya da başarısız ve savruk Türkçe çevirilerinden okuyup, bir “Türkçe bilimkurgu” dili oluşturma konusunda adım atamamaları.

Müfit Özdeş, böyle bir “fan”. Çocukluğundan beri bilimkurgu büyüsüne kendini kaptırmış, eline ne geçerse doymak bilmez bir açlıkla okumuş. Yukarıdaki nedenlerden ötürü de “okuma” nın büyüsünden “yazı”nın büyüsüne geçmekte epeyce gecikmiş. Yazsa bile yazdıklarını günışığına çıkarmada oldukça mahçup davranmış. 1991’de yayınladığımız Asker Kaçağı derlemesine Müfit Özdeş’ten bir öykü almak için çekişe çekişe ne kadar pazarlık ettiğimi hatırlıyorum. O zaman da, bu derlemenin benim için en önemli yanı, Dick, Bester, Lem ve Russell gibi yazarların öykülerinin arasına, onlardan hiç de aşağı kalmayan bir “Özdeş öyküsü” yerleştirebilmiş olmaktı.

Şimdi ise tam on beş “Özdeş öyküsü” sunuyoruz size; kimi bilimkurgu masalı, kimi alaycı, kimi “hard-core” bilimkurgu, kimi lirik. Tümüne birden baktığınızda, Lem’den LeGuin’e, Bradbury’ den Pohl’a bir sürü “usta”nın izlerini görebilirsiniz. Ancak tüm izler ve etkiler bir yana, bu on beş öykünün tümü de Müfit Özdeş damgasını taşıyor. Bilimkurgu tür-içi etkilenmelere en açık türlerden biri, o yüzden de, kimliğini bulmuş bilimkurgu eseri az bulunan, bulunduğunda da selamlanması gereken bir sevinç kaynağı.

“İyi Bilimkurgu İyi Edebiyattır” demiştik en başta. İşte size on beş “iyi” öykü.

(http://www.metiskitap.com/ sayfasından alıntıdır)