Anibal Deneyi – Cem Can

Küçük odanın içerisinde yanıp sönen ışıkları, neon mavisi çakan elektrik akımlarını, kendilerini içeride olanlardan koruyan bir camın arkasından izlediler. Yaşlı profesör kollarını göğsünde kavuşturmuş hiç kıpırdamadan içeri bakıyor, genç yardımcısı ise kontrol panosunda bir o düğmeye bir bu düğmeye basıyordu. Deney odasında ışıklar azaldıkça genç adamın yüzündeki telaş belirginleşmeye başladı. Profesör, boş deney odasına bir süre daha baktı.
“Bir sorun mu var Ahmet?”
Ahmet, daha da telaşlanmıştı. Profesör ona dahi bakmadan bir sorun olduğunu görebiliyordu.
“Efendim.” dedi ve bir an duraksadı.
“Geveleme de ne olduğunu söyle artık?”
“Bir önceki deneye göre yirmi saniye kısa sürdü, efendim.”
“Ortalama sürenin altında kalıyor o zaman.”
“Evet efendim.”
“Tamam, gidip Z deney odasına bakalım.”
Genç asistan, deney odalarının isimlendirme mantığını bir türlü çözememişti. Deneye başladıkları oda X, deneyin sonlandığı oda Z olarak kodlanmıştı ancak ortada hiç bir zaman bir Y odası olmamıştı. Bu konuyu profesöre sorma cesaretini de kendinde bulamıyordu. Profesör ile karşılıklı olarak birbirlerine sevgi ve saygı duysalar da, Ahmet onu kızdıracak bir şey yapmaktan ve söylemekten her zaman imtina ederdi. İş ile alakasız olarak deney odalarının isimlerini sormasının onu kızdıracağından emindi.
Z deney odasının kontrol bölümüne geldiklerinde Ahmet loş bir ışıkla camın diğer tarafını aydınlattı.
“Denek 182, hareket ediyor.”
“Efendim, hayati fonksiyonları normal seviyesinin altında.”
“Bu tahmin edebileceğimiz bir sonuç Ahmet. Ortalamanın altında süren her ışınlanmada denekler hayati tehlike yaşadılar. Fareyi gözlemlemeye devam et. Sonuçları odama getirirsin.”
Bir saat sonra Ahmet, profesörün odasına girdi.
“Profesör, denek öldü efendim.”
“Testleri uygulayabildin mi?”
“Bir kaç tanesini efendim. X odasındaki ile birebir aynı fiziksel özelliklere sahipti. Labirent deneyinde biraz yavaştı ama başarılı oldu. Bunu hayati fonksiyonlarındaki yavaşlamaya bağlayabiliriz.”
“Daha zeki bir tür üzerinde deney yapmamıza izin vermedikleri sürece zihinsel olarak aynı olup olmadıklarını asla anlayamayacağız.”
“Fareler üzerinde yüzde yüz başarıya ulaşsak bile izin çıkmayabilir, profesör.”
“Farkındayım. Bu iş bu şekilde olmayacak. Bazen bilimde ilerlemek için birilerinin fedakarlık yapması gerekir.”
“Başka bir hayvan mı deneyeceğiz profesör?”
“Eğer sen bir şey söylemezsen, gizlice deneyebiliriz.”
Ahmet, yutkundu. Bir an hiç bir şey söyleyemedi.
“Anlıyorum. İşini kaybetmekten korkuyorsun. Önemli değil, öyle bir şey yapacak olursam tüm sorumluluğu üstüme alırım.”
“Sizin de işinizi kaybetmenizi istemem profesör.”
“Tamam tamam. Bugünlük bu kadar yeter, istediğin zaman çıkabilirsin.”
“Teşekkürler efendim.”
Ahmet, elindeki raporları ve sonuçları sisteme girdi. Deneklerin yarısı yaşamayı başarmıştı ancak diğer yarısı yaklaşık bir saat içinde ölmüştü. Başarıdan çok uzak bir istatistik olduğunu düşündü. Yüzde doksan başarı oranı bile bu tarz bir deney için riskli bir seviyeydi. Bu sonuçlar ile hiç bir yetkili başka bir hayvan türüne geçmelerine izin vermeyeceğinden emindi. Ama profesörün merak ettiğini kendisi de düşünüyordu. Zihin, bilinç ve en önemlisi ruh ışınlanabiliyor muydu? X odasında atomlarına ayırıp Z odasında tekrar birleştirdikleri fareler sadece fiziksel olarak mı transfer oluyordu? Diğer odada oluşturulan tamamen farklı bir fare miydi? Yoksa aynı fareyi o odaya göndermeyi başarmışlar mıydı? Eğer tüm denekleri hayatta kalsaydı belki başka bir hayvan ile daha net bilgilere ulaşabilirlerdi.
Ahmet, kafasındaki sorular ile montunu eline alarak odasından çıktı. Profesörün odasına uğradı ancak kendisini göremedi. Laboratuvarın koridorunda çıkışa döneceği sırada X odasının kapısının aralık olduğunu gördü. Profesörün çalışmaya devam ettiğini düşünerek kontrol bölümüne girdi. Sistemler açık ve çalışır vaziyetteydi ancak profesörü başında göremedi. Deney odasında ışıklar yanıp sönmeye başladı. Neon mavisi şimşekler çaktı ve Ahmet içeride bir siluet gördüğünü sandı. Işıklar tekrar yanıp söndüğünde, ağzı bir karış açık kaldı. Elindeki ceketi yere düşürdü. Hemen kontrol paneline uzandı.
“Profesör, siz ne yaptınız?” diye bağırdı önündeki mikrofona.
“Fedakarlık.”
“Profesör, hayır. Yarı zamana ulaşmışsınız.”
“Sakın durdurma Ahmet, sakın.”
Bir kaç saniye içerisinde profesör ortadan kayboldu. Ahmet koşarak Z odasına geçti. Profesör yavaş yavaş Z odasında belirdi. Işıklar normale döndüğünde Ahmet, profesörü bulunduğu yerden çıkarmak için kapıları açtı. Profesör, ellerinin üzerine çökmüş, hareket etmekte zorlanıyordu.
“Profesör.” diye bağırdı Ahmet.
Profesör, nefes almakta zorlanıyordu. Ahmet, hemen profesörü sırt üstü yatırdı. Göğsü yerinden çıkacak gibi bir aşağı iniyor, bir yukarı çıkıyordu. Profesör gülümsedi.
“Ahmet.” dedi neredeyse duyulmayacak bir ses ile ve güçlükle. Ardından son bir nefes verdi. Ahmet, yığılıp kalmıştı. Profesör kendisini feda etmişti ama artık biliyordu. Oradaki kesinlikle profesörün ta kendisiydi. Ona ismiyle hitap etmişti.
Ertesi gün, profesörün cenazesi için gerekli hazırlıklar başlatıldı. Ahmet, profesörün eşyalarını odasından topladı ve çekmecesinden evinin anahtarını aldı. Daha önce bir kaç defa profesörü evine bırakmıştı ama içeri hiç girmemişti. Bu sefer kişisel eşyalarını bırakmak için gidiyordu.
Profesörün evine vardığında kolileri kapının önünde yere indirdi ve derin bir nefes aldı. Anahtarı cebinden çıkardı, kapıyı açtı. Kolileri evin koridorunda bir kenara bıraktı. İçeride
ışığı yanan bir oda gördü. Işığı kapatmak için odaya yöneldi. Kapının üzerinde büyük bir Y harfi gördü. Yavaşça kapıyı araladı. Şaşkınlıktan küçük dilini yutmak üzereydi. Odanın içinde cam ile ayrılmış bir bölüm daha vardı.Odanın içinde onlarca belki yüzlerce fare dolaşıyordu. Fareler odanın tam ortasında toplanıyor ve bir şeylerin üzerine çıkıyordu. Ahmet, cama biraz daha yaklaştı ve odanın ortasında yatmakta olan biri olduğunu fark etti. Cam odanın kapısını açtı. Farelerin bir kısmı dışarı fırladı.
“Profesör.” diye bağırdı. Koşarak yerde yatan adamın yanına gitti ve nabzını kontrol etti.
“Yaşıyor. Yaşıyorsunuz.”
Profesör gözlerini açtı. Anlamsız bir şekilde karşısındaki adama baktı. Bir kaç anlamsız ses çıkardı ve ardından ağlamaya başladı.
“Benim profesör. Ben Ahmet.”
Profesör, bir kaç ses daha çıkardı. Tek bir anlamlı kelime çıkmadı ağzından. Yerde cenin pozisyonuna geçti ve ağladı, ağladı, ağladı…
Son

Bunlar da ilginizi çekebilir...

Üzgünüz - Yoruma Kapalı

"Once upon a time in the future: 2121" (Aka: Bir Zamanlar Gelecek: 2121)

Sıcak Kafa / Afşin Kum

HİLE – Bölüm – 1

KUTU – Bölüm – 1

Voidrunner

Kategoriler

Ziyaretçiler

Bugün: 328
Bu hafta: 592
Toplam: 280597